در بخشي از مرقومه حضرت آيت الله حاج شيخ محمح حسن غروي اصفهاني (ره)معروف به كمپاني به محضر مرحوم آيت الله آقا سيد محمود موسوي زنجاني چنين نگاشته شده است :
هر كس خدا خواه است،بايد هميشه حاضر مع الله باشد و و لسان او از ذكر او (خداوند )و قلب او از ياد او خالي نباشد ،ولو در بيت الخلاء (مستراح )؟؛كما اينكه از دستور شارع و اذكاري كه در بيت التخليه وارد شده ،انسان مي فهمد اهميت ياد حق و ذكر او ،لذا اوقات خلوات را متمحض براي حق قرار داده و در توجه بكوش ،تا خرمن ها گل برداري .

مكتب شيعه كامل ترين مكتب است
هر انساني به سبب عقل خدادادي، خوبي ها، امور مثبت و حق را قبول دارد، اگر چه ضعف در عمل داشته باشد. چون بسياري از حقايق عالم و خوبي ها از قبيل دو دو تا چهار تاست . يعني امور ثابتي است كه نمي توان رد كرد. چه كسي را در دنيا مي شناسيد كه با عدالت مخالف باشد و با ظلم موافق؟ آن كه دارد ظلم مي كند ،فطرت و طبيعتش در درونش داد مي زند كه ظلم بد است ،پست است ولي عدالت خوب است ،حق است اگر چه به عدالت عمل نكند واگر چه آلوده به ظلم باشد. يا نيكي به پدر ومادر، حق بودنش از قبيل دو دوتا چهار تاست. هيچ كس در دنيا نيست كه بگويد ظلم به پدر ومادر خوب است. احسان به پدر ومادر خوب است. احسان به پدر ومادر بد است. كسي در دنيا نيست كه بگويد مال مردم خوردن و غارت حق ديگران خوب است و حفظ اموال مردم و دست درازي نكردن به حقوق مالي مردم بد است. مكتب شيعه به خاطر چهار منبع عظيمش (قرآن كريم، روايات، دعاها وزيارت ها) يعني كامل تر از هر مكتب ومدرسه ديگري به اين مسائل پرداخته است.

نقاشی بشر
این جهان نقاشی است
یک نقاشی کودکانه
یک سرش کوه و رود و آن سرش جنگ و رود
آدمیان این جهان هر یک مداد رنگی اند
سبز و آبی و سفید و مشکی اند
نه یک رنگ و یک شکل
و نه دارای علاقه به یک دیگرند
الف هست در این نقاشی اما!ب کجاست؟
این نقاشی ناقص هم روزی کامل می شود
برای کامل کردنش یکدیگر را بخواهیم!
و هم دیگر را در حد نابودی نتراشیم.

پاییزی ها

پاییز که می رسد
مه غلیظ شوقم
به یاد توباران می شود
برگ ها کمی آن طرف تر
لباس کوچ می پوشند
پاییز در راه است
غم هایم را رها کردم
چون برگی در باد.

                                                                                                                 به نام خداوند مهرباني 

  اي آفريننده جهان هستي      

نمي دانم از كجا شروع كنم ،قلمم توانايي نوشتن و زبانم قدرت بيان اين همه عظمت را ندارد. دست هايم مي لرزد وقتي به عظمت، به كرامت و به بزرگي تو. فكر مي كنم .ديگر قادر نيستم قلم را روي كاغذ بچرخانم. اي خدا ،از كجا و چگونه توصيف كنم از خودم كه بنده حقير و ناتواني هستم كه هر كدام از اعضاي بدنم گوياي بزرگي توست.از عضمت درخت هاي سر به فلك كشيده ،ار خزندگان ، پرندگانت ،كه هر كدام بدون حكمت آفريده نشده . چگونه بگذرم از اين همه نعمت .كدام را بگويم مهربانيت ،بخشندگي ات ،ستارالعيوب …
همه در مقابلت به زانو در مي آيند دنيا با اين همه عظمتش كم مي آورد سرم را كه بلند مي كنم تو را با نعمت هاي زيبايت مي بينم دوستت دارم اي خدا،هميشه شكر گزارت هستم و بس،و فقط وفقط به تو توكل مي كنم دست هايم را بگيرو ياريم كن.

خدايا دوستت دارم