به نام خداوند مهرباني 

  اي آفريننده جهان هستي      

نمي دانم از كجا شروع كنم ،قلمم توانايي نوشتن و زبانم قدرت بيان اين همه عظمت را ندارد. دست هايم مي لرزد وقتي به عظمت، به كرامت و به بزرگي تو. فكر مي كنم .ديگر قادر نيستم قلم را روي كاغذ بچرخانم. اي خدا ،از كجا و چگونه توصيف كنم از خودم كه بنده حقير و ناتواني هستم كه هر كدام از اعضاي بدنم گوياي بزرگي توست.از عضمت درخت هاي سر به فلك كشيده ،ار خزندگان ، پرندگانت ،كه هر كدام بدون حكمت آفريده نشده . چگونه بگذرم از اين همه نعمت .كدام را بگويم مهربانيت ،بخشندگي ات ،ستارالعيوب …
همه در مقابلت به زانو در مي آيند دنيا با اين همه عظمتش كم مي آورد سرم را كه بلند مي كنم تو را با نعمت هاي زيبايت مي بينم دوستت دارم اي خدا،هميشه شكر گزارت هستم و بس،و فقط وفقط به تو توكل مي كنم دست هايم را بگيرو ياريم كن.

خدايا دوستت دارم