من کمتر پدری را دیدم که این قدر نسبت به فرزندانش محبت داشته باشد. من چهارده  پانزده سالم بودم. من و برادرم محمد آقا ازپدرم اجازه می گرفتیم و می رفتیم ییلاق برای گردش و تفریح. با دوستان طلبه می رفتیم وکیل آباد… یک روز صبح تا عصر نبودیم. شب که بر گشتیم، خسته و کوفته می خوابیدیم . پدرم که از نماز بر می گشت،ماها را توی خواب می بوسید…طاقت نمی آورد. از صبح ما را ندیده بود. این قدر دلش تنگ شده بود!

زبی محلی همسایه های این کوچه

دلم گرفته شبیه هوای این کوچه

حسن بگو پسرم جای امن می بینی؟

کجا پناه بگیرم،کجای این کوچه؟

بیا عزیزدلم تابه خانه راهی نیست

خداکند برسیم انتحای این کوچه

ازاین مکان وازآن دست می شودفهمید

کبودمیشوم ازتنگنای این کوچه

رسید،چشم خودت راببند دل بندم

که پیر می شوی ازماجرای این کوچه

قباله ی فدکم رابده به من نامرد

نزن،بترس کمی ازخدای این کوچه

خداکندکه علی نشنود چه میگوی

که آب می شود ازناسزای این کوچه

نویسنده مصطفی متولی